-
Een half jaar geleden is onze relatie verbroken. Na 12 jaar verbrak mijn partner de relatie omdat hij verliefd was geworden op een ander. Zijn vrouwelijke collega. Ik had al langere tijd een klein vermoeden dat er iets aan de hand was. Ik zag dat hij haar erg leuk vond, maar ik vertrouwde mijn partner volkomen. Anderen maakten ook weleens een opmerking, dat mijn partner en zijn collega het goed met elkaar konden vinden, maar daar heb ik niets mee gedaan. Gewoon omdat ik mijn partner vertrouwde. Toen ik plots de mededeling van hem kreeg dat hij verlief was op haar ging ik letterlijk door de grond. Mijn wereldje stortte letterlijk in. Ik voelde me dom, verdrietig, boos en vooral machteloos. Ondanks alles hou ik namelijk toch nog van hem en wil ik aan onze relatie werken. Ik heb veel hulp van vriendinnen gekregen, maar ik kan het liefdesverdriet gewoon geen plekje geven. Ik heb nog zoveel pijn, liefdesverdriet en zoveel boosheid om het verbreken van de relatie. En hoe gek het misschien ook klinkt: ik mis hem, ergens hou ik nog van hem. Hoe kan ik hier vanaf komen? Ik ga er op deze manier helemaal aan stuk. Ik wil verder met mijn leven. Graag wil ik een afspraak maken voor een therapiesessie . Herkent u zich ook in deze hulpvraag bel gerust voor nadere informatie of het maken van een afspraak.
-
Ik ben een vrouw van 31 jaar en heb mijn leven lang al problemen met onzekerheid en angst. Ik durf niet goed voor mezelf op te komen. Ik kan moeilijk nee tegen mensen zeggen. Ik durf mijn grenzen niet duidelijk aan te geven en ga zo maar door. Ik ben onzeker over mijn werk, studie, relatie, over kleding kopen en de laatste jaren ook steeds meer over mijn uiterlijk. Ja, nu ik het hardop zeg, twijfel ik eigenlijk over van alles. Ik durf niet goed beslissingen te nemen en hierdoor stel ik veel uit. In mijn relatie krijg ik hierdoor ook problemen. Mijn partner zegt dat hij klaar is met mijn gedrag. Hij vindt dat ik nu eindelijk eens hulp moet gaan zoeken. Ik ben het met hem eens. Ik wil van die onzekerheid en angst afkomen. Ik heb al veel gelezen en ben ook bij de huisarts geweest. Ik heb een aantal gesprekken met de praktijk ondersteunster gehad maar daar kwam ik niet veel verder mee. Ik heb uw website gelezen en herken veel dingen die u benoemt. We willen kinderen nemen en ik vind dat ik voordat ik moeder word nu eindelijk eens van die onzekerheid en angst af moet. Graag wil ik een afspraak met u maken.
-
Mijn partner en ik zijn nu 8 jaar samen. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. En wij hebben ondertussen zelf ook een zoontje van 4 jaar. De kinderen komen om de week een weekend naar ons toe. Die weekenden vallen mij steeds zwaarder. Zijn kinderen zijn 12 en 14 jaar. Zodra ze binnen komen voel ik de spanning en ergernis in mij opkomen. Ze rennen direct naar hun vader en begroeten mij nauwelijks. Mijn man is erg gek op zijn kinderen en lijdt naar mijn idee aan een zwaar schuldgevoel. Hierdoor vindt hij alles maar goed. In die weekenden cijferen ik en mijn zoontje ons weg. Mijn man heeft alleen maar oog voor zijn kinderen. En zodra zij weg zijn, heeft hij weer de aandacht voor mij en ons zoontje. Ik heb gemerkt dat ik steeds korter af wordt. Zijn zoon van 14 jaar zei een keer: wat een boze stiefmoeder ben jij. Dit raakte me enorm, ben ik een boze stiefmoeder of een leuke stiefmoeder? En tegelijk dacht ik: het is ook waar! Ik ben geen leuke stiefmoeder. Ik vind het ook niet leuk hoe het nu bij ons gaat. Praten met mijn partner lukt niet. Hij vindt dat ik het overdrijf. Ik ben teneinde raad. Het gaat echt tussen ons in staan. En ik wil gewoon een leuke stiefmoeder zijn en het gezellig hebben. Kunt u mij advies geven? Graag wil ik eens met u praten.